23. Nie nadążam za tą kobietą.

Inspiracja:
Band of skulls - Friends

HALLEIN...

- Cieszę się, że przyjechałeś. - mówię uśmiechając się do Niego szeroko. Bo na prawdę się cieszę. Kidy tylko zobaczyłam Stefana w drzwiach domu jakby słońce zaświeciło. Poczułam jakbym miała rodzinę spowrotem. 

- Kiedy Michael zadzwonił i powiedział mi co się stało chciałem przyjechać od razu ale uwiązali mnie w Wiedniu. Nawet sobie nie wyobrażasz jak pozowanie z wafelkami może być męczące. - jęknął i zrobił taką nieszczęśliwą minę, że musiałam się zaśmiać. Upił łyk herbaty i spojrzał na mnie uważnie. - Ślicznie wyglądasz. - mówi. Uśmiecham się lekko. W sumie nie wiem jak przyjąć ten komplement. Niby wszystko mamy wyjaśnione ale...

No właśnie. Ale...

- Czuję się jak tykająca bomba. - mówię szczerze.

- Grałaś kiedyś we "Fluffy ball"? - pyta z uśmiechem. Kiwam głową nie wiedząc o co Mu chodzi. Szczerzy się szeroko i w końcu rozumiem i z uśmiechem uderzam Go lekko w ramię.

- Spadaj! hehe - i znowu zapada cisza. Taka fajna cisza. Możemy siedzieć, patrzeć się na siebie z uśmiechem i nic nie mówić. A i tak jest fajnie. Nagle Jego telefon wydaje dźwięk. Patrzy na ekran, odczytuje wiadomość i delikatnie się uśmiecha, po czym chowa go i wraca do mnie. Patrzę na Niego podejrzliwie. I to wystarczy. Wywraca oczami i śmieje się wesoło.

- Marisa. - mówi z takim czymś w głosie, że nie mogę się nie uśmiechnąć.

- Marisa mówisz... - kiwam z zainteresowaniem głową i biorę łyk herbaty. Do kuchni wchodzi Michael i szuka czegoś w lodówce i wszystkich szafkach jakie tylko istnieją w tym pomieszczeniu. W końcu rezygnuje i nastawia wodę w czajniku i odwraca się w Naszym kierunku jak gdyby nigdy nic. - Stefan? - kontynuuję. - Brunetka czy blondynka? - pytam szczerząc się. Śmieje się wesoło. Widzę zainteresowanie na twarzy blondyna.

- Blondynka.

- Kiedy Ją poznam? - pytam. Dziwi się. - Jako Twoja starsza siostra muszę stwierdzić czy się dla Ciebie nadaje. - mówię dumnie. Znowu się uśmiecha. I ja też. Ma zaraźliwy śmiech. Jak to się dzieje, że przy Nim się uśmiecham a przy Michaelu płaczę?

- Na Balu Sportowców. - mówi pewnie i teraz to ja mam lekki dezorient na twarzy. Patrzę z pytajnikami w oczach na Michaela...

***

Jak to się dzieje, że przy Nim się uśmiecha a przy mnie płacze? Co On takiego ma?

Jest pogodny, wesoły, bije od Niego sympatia i odzywa się.

...

Wiesz, że mam rację a teraz przejdź do tłumaczeń.

Ach, no tak, Bal Sportowców. Patrzę na Nią. Jest zdezorientowana i zaskoczona.

- Zapomniałem Ci powiedzieć. - przyznaję. 

Jasne, lepiej przyznaj, że bałeś się zapytać. A tak na prawdę bałeś się odmowy.

No ale skoro Stefan Jej o tym powiedział to chyba nie odmówi, prawda?

- O czym? - pyta.

- Za tydzień w Salzburgu jest Bal Sportowców... 

- I? - pyta dalej.

- No i... myślałem, że pójdziemy tam razem. - wzruszam ramionami jakby mnie to nie obchodziło.

Jakby...

Patrzy na mnie zdziwiona. Jakbym Jej powiedział, że przeprowadzamy się na Marsa.

My?

- My? - pyta dla upewnienia.

- No tak. - kiwam głową. 

- Yhym... Michael... musimy porozmawiać. - mówi poważnie. Jest wkurzona. Widać to w Jej oczach. Stefan się uśmiecha pod nosem. Śmiej się mendo jedna...

- To ja pójdę zadzwonić... - mówi i puszcza Jej oko wychodząc do pokoju na górę. A Ona krzyżuje ręce na piersiach i patrzy wyczekująco na mnie. 
- Zwariowałeś. - mówi.
- Czemu? - teraz to ja się dziwię.
- Jako kto miałabym tam z Tobą iść? - pyta.
Chyba nie do końca przemyślałeś sobie tą opcję.
W ogóle nie myślałem.
To improwizuj albo powiedz Jej, że Ją kochasz i że chcesz żebyście żyli długo i szczęśliwie. Razem.
- Muszę tam być. A chyba nie myślisz, że pozwolę Ci samej zostać w domu. - mówię poważnie.
- A niby dlaczego nie? - buntuje się.
- Bo coś Ci się może stać, bo możesz potrzebować pomocy, bo możesz zacząć rodzić...
- Trzy i pół miesiąca przed terminem? - śmieje się. No tak... i sam się uśmiecham z własnej głupoty. I wzdycham. 
- Nie chcesz tam ze mną iść. - stwierdzam. Przekrzywia lekko głowę i patrzy jakby chciała powiedzieć "nie bądź głupi Hayboeck".
- Cała Austria Nas zobaczy. Mnie zobaczy. Mój brzuch... Zaczną się plotki, że jesteśmy razem, będą pytać, robić zdjęcia, jeździć za nami...
- Kiedyś i tak się dowiedzą, że zostanę ojcem. - wzruszam ramionami dalej nie wiedząc o co Jej chodzi. - A to, że stwierdzą, że razem jesteśmy... A niech twierdzą. Lepiej to zrobi wizerunkowi niż opcja wpadki z nieznaną laską.
Jesteś głupi. Co Ty gadasz?!
- Ale to jest wpadka z nieznaną laską. - warczy. - I nie zamierzam nic udawać dla poprawy Twojego wizerunku. - mówi wściekła i wstaje z kanapy chcąc udać się na górę. Łapię Ją za rękę żeby na mnie spojrzała. Nie o to mi chodzi. - Czego jeszcze chcesz? Nigdzie z Tobą nie pójdę Michael!
- Właśnie, że pójdziesz! 
Hej! Wyluzuj! 
- Nie, nie pójdę i wybij sobie to z głowy!
- Gdyby Stefan Cię zaprosił na ten pieprzony bal nie wahałabyś się ani chwili co nie? - nie wytrzymuję. To jak dzisiaj na Niego patrzyła, jak się przy Nim zachowywała... Zazdrość przesłania mi normalne widzenie.
Uspokój się bo zrobisz o krok za daleko!
Za późno.
- Nie pójdę tam z Tobą, bo jednym z głównych sponsorów nagród jest Karol, Michael. - mówi spokojnie. Tylko Jej oczy są wściekłe i zawiedzione jednocześnie. Cholera. Nie pomyślałem o tym. Wyrywa rękę z mojego uścisku i idzie do pokoju na górze. Jestem idiotą.
Jesteś idiotą.
- Jesteś idiotą. - powtórzmy to jeszcze kilka razy, bo nie zapamiętałem. Patrzę na Stefana stojącego na górze schodów. Kręci głową i wzdycha. Schodzi do mnie i klepie mnie po plecach. - Ale przejdzie Jej. Ma za dobre serce dla Ciebie. - mówi i szuka czegoś w lodówce. - Poza tym musi Nam zrobić kolację. - mówi wesoło. Siada na kanapie i uśmiecha się do mnie. Siadam więc obok Niego. - Jak jest między Wami? - pyta. No i co ja mam Mu powiedzieć? No co?
- Jak przyjechałeś odbyliśmy jedną z najdłuższych rozmów od miesiąca. - przyznaję.
A ta nad jeziorem?
Dlatego powiedziałem, że jedną z wielu.
- I dziwi Cię to, że nie chce iść z Tobą na bal? - pyta zdziwiony.
- Już nie. - wzdycham. No i co ja mam zrobić? Słyszę jak schodzi na dół. Nie patrzy nawet na mnie.
- Stefan co byś zjadł na kolację? - pyta otwierając lodówkę. Patrzę na Niego. Uśmiecha się szeroko i robi minę mówiącą "a nie mówiłem?". Wywracam oczami.
- Ja coś zrobię. Ty sobie odpocznij. - mówię i podchodzę do lodówki. Kiedy mam zamiar do niej zajrzeć Julia zamyka ją ostentacyjnie przed moim nosem, posyła mi zimne spojrzenie i siada na kanapie obok bruneta. Kręcę głową. Świetnie. Obrażaj się. Mam to gdzieś. 
Jasne.
To jest irytujące. Najpierw się nie odzywa, potem ryczy przez 2 godziny, a teraz się obraża.
Jest w ciąży.
Czyli jestem skazany na ześwirowanie tak?
Jeszcze tylko kilka miesięcy.
A ja wyjdę z siebie.
- To Ty rób a My się przejdziemy. - mówi wesoło Stefan i zabiera Moją Julkę za rękę po czym wychodzą z domu z uśmiechami na twarzach.
Twoją... czyżby?
Moją.
A Ona o tym wie?
Jeszcze nie.
Tia...
Niech się zajmie tą swoją... jak Jej było?
Marisa.
No właśnie...

***

- Nie wiem Stefan. - odpowiadam na niezadane pytanie. Nie musi pytać. Widzę po Jego twarzy, że zaraz zapyta dlaczego tak się zachowuję w stosunku do Michaela. Śmieje się wesoło. - Nie wiem z czego się śmiejesz. - obruszam się.
- Bo widzę, że to co mówią o ciężarnych to prawda. - dalej się cieszy. Wzdycham. 
- Przesadzam tak?
- Owszem. - potakuje. - Powinnaś iść na ten bal. - mówi poważniejąc. Patrzę na Niego jak na wariata. - Wiem, że Karol tam będzie ale przecież nie będziesz sama. Będę ja, będzie Michael, będzie Morgi, który nie da Ci zrobić krzywdy... - do tej pory nie wiem czemu mnie tak polubił i jak wygląda Jego życie prywatne. - Schlieri na pewno walnie Karola tym swoim szpanerskim Smartem jak będzie fikał. - śmieje się. I ja trochę też. Ale i tak żołądek mi się skręca na myśl o spotkaniu blondyna. Siadamy na ławce w parku oświetlonej wysoką lampą. - Kiedyś Austria się dowie. Karol się dowie. - mówi. - Nie ma takiej możliwości żebyś ukryła ciążę przed światem jeżeli ojcem jest zwycięzca Kryształowej Kuli. - kontynuuje. I tu ma rację. Dlaczego musiałam trafić akurat na Michaela?
To się nazywa przeznaczenie.
- Nie wiem co może się stać Stefan. Karol jest nieobliczalny. I nie chodzi mi tutaj o ten bal. Chodzi mi o to co zrobi później... - przerywam na moment. - Dobrze wiesz co mi robił... A oprócz tego... nigdy nie mogłam zamienić zdania z żadnym innym mężczyzną. Właśnie dlatego straciłam Matta. Bo Karol ma obsesję na moim punkcie. Należałam do Niego i tylko do Niego. Od samego początku. Od kiedy tylko wyszłam z bidula i zamieszkałam z Nim...
- Kim jest Matt? - pyta zdezorientowany. No tak tej części historii nikt nie zna.
Ech...
- To mój jedyny i najlepszy przyjaciel jakiego kiedykolwiek miałam. Jego mama była wychowawcą w domu dziecka w Afritz. 
- Myślałem, że byłaś w domu dziecka w Salzburgu. - przerywa mi.
- Bo byłam. Jak miałam 16 lat przenieśli mnie z Afritz do Salzburga. - wyjaśniam. - Matthias odwiedzał mnie kiedy tylko mógł. Byliśmy jak rodzeństwo. Trochę jak Ty i ja. - uśmiecham się delikatnie. Wspomnienia wróciły. Wszystkie ucieczki z bidula, żeby tylko popelętać się po mieście nocą, ciągłe odmawianie kiedy próbował nauczyć mnie jeździć na nartach... w końcu był w tym świetny.
I dalej jest ale o tym już dobrze wiesz. 
Wiem. 
- Dlaczego Go straciłaś? - pyta.
- Byłam zakochana w Karolu. Wtedy zrobiłabym dla Niego wszystko. Matt nie lubił Karola. Ciągle mi powtarzał, że to jest kiepski materiał na faceta dla mnie. A Karol nie lubił Matthiasa. Dał mi ultimatum, albo moja przyjaźń albo moja miłość. Wybór był wtedy dla mnie prosty. - mówię z bólem w głosie. Bo tęsknię za Nim.
- Więc nie pozwól żeby teraz też dyktował Ci co masz robić. Chciałaś się od tego uwolnić więc się uwolnij i nie popełniaj więcej tego błędu. Nie daj sobą zawładnąć Karolowi. - patrzę na Niego uważnie i po chwili się uśmiecham. On też. - Będziesz się świetnie bawić. - przytula mnie do siebie i klepie po brzuchu. W pewnym momencie jakby odskakuje z przerażeniem w oczach a ja dostaję ataku śmiechu. - Co to było? - pyta przestraszony.
- hahaha - nie mogę przestać się śmiać. - hahaha
- Maggie! - karci mnie urażony.
- Przepraszam, zareagowałeś zabawniej niż Michael hehe - przyznaję. Patrzy na mnie pytająco. - Dzieci kopią. - wyjaśniam. - Daj rękę. - mówię i przykładam Jego dłoń do brzucha. Przez chwilę ma niepewną minę ale kiedy czuje kopnięcia uśmiecha się szeroko.
- Wow... ale czad. - szczerzy się. - Wymyśliliście już imiona? - pyta.
- Jeszcze nie znamy płci. - mówię. - Ale jak dzwonił Manu to prosił, żeby się zastanowić nad imionami klasyka gatunku.
- Jaś i Małgosia? - pyta.
- Nie. Alfreda i Hitchcock... 

***

Znowu się śmieje. I znowu dzięki Niemu. To trochę denerwujące.

Bo jesteś zazdrosny.

Stefan podchodzi do mnie i bierze talerz z górą kanapek. Wkłada jedną z nich do ust i wychodzi z kuchni.

- Umówiłem się na Skype. - mruczy. - Dobranoc! - macha wolną ręką i puszczając mi oko idzie na górę. Patrzę teraz na Nią. W końcu ma trochę koloru na twarzy. I lekki uśmiech. Staje na przeciwko mnie i też się na mnie patrzy.

- Przepraszam. - mówi w końcu. Za co? - Ten wybuch nie był konieczny. - kontynuuje. - Po prostu... Boję się tego co może się stać później Michi... - wyznaje. 

- Rozumiem. - przyznaję. Patrzy na mnie z nadzieją w oczach. - Ale będę tam. I potem też będę. Karol nie zrobi Ci krzywdy Julka. Obiecuję Ci, że Cię nie dotknie. - mówię poważnie.

- Ja nie o siebie się boję Michael. - wyznaje ze smutkiem. Och...

Ona się boi o Ciebie!

To... miłe. Uśmiecham się delikatnie i podchodzę do Niej. Przytulam Ją lekko do siebie i całuję w czubek głowy. To chyba nie jest nic nieodpowiedniego prawda?

Prawda. Ale to Ci wystarcza?

Nie.

- Nie pozwolę, żeby ktokolwiek skrzywdził moją rodzinę. Pamiętaj o tym Julka. - mówię poważnie. Podnosi głowę i patrzy na mnie uważnie. Uśmiecha się delikatnie.

- Twoją rodzinę? - pyta.

- Tak. Moją. - potakuję. A co! Głaszcze mnie po policzku po czym całuje mnie w niego. Lekko mnie tym zaskakuje ale podoba mi się to. Kiedy tak się do mnie przytula czuję jak znowu coś mną zaczyna kierować. Nie rozum tylko coś innego. Uczucie spokoju, ciepła i komfortu, którego nie chce przerywać tylko pogłębiać. Więc delikatnie przesuwam głowę tak, żeby trafić ustami w Jej usta. Żeby znowu je poczuć, bo tak cholernie mi ich brakuje. Odsuwa się kiedy to robię. Ale tylko na moment bo po chwili delikatnie i czule całuje mnie prosto w usta. Co jest?

Hormony?

- Więc pokażmy Karolowi, że bez Niego jestem szczęśliwsza. - mówi tak, że czuję na ustach każde słowo. Jej słodki oddech... A w głowie mi wiruje. - Pójdę z Tobą na ten bal. - mówi - Ale musisz mi kupić jakąś plandekę bo nie mam sukienki. - I znów mnie całuje po czym odsuwa się, bierze talerz z kanapkami i wychodzi na górę. - Dobranoc Michael. - mówi wesoło i wychodzi. Co to było?

Wow... Chyba gra w Twoją grę.

Tylko ja nie gram.

Ale Ona o tym nie wie.

Więc dlaczego...

Pamiętasz co Jej powiedziałeś? "Może to było nie fair i nie tak jak powinno ale skoro było nam tak dobrze..."

I?

Może Ona chce czegoś od życia i chce żeby Jej też było tak po prostu dobrze?

I jestem zdezorientowany. Nie nadążam za tą kobietą. A to cholernie podłe uczucie...

**********~*~**********

Przepraszam!

Za opóźnienie przepraszam ale wczoraj padł mi komputer i musiałam Go reanimować.

Nie myślałam, że aż tak będziecie się niecierpliwić :P

To miłe, dziękuję :*

Alicjo, praca z cholernie wymagająca młodzieżą, czyli gimnazjum, to jest mój cel :) Uwielbiam to :)

Inka, chciałam iść na humana ale przerażała mnie wizja 7h historii w tygodniu :P

Kolejny pojutrze, obiecuję! :*