34. Ma duża być...

Inspiracja:

Kelly Clarkson - Heartbeat Song

DOM W HALLEIN...

- Gdzie dziewczynki? - pyta trzaskając drzwiami do domu. Jest wkurzona lekko mówiąc ale i zdenerwowana i zmartwiona. Musi odreagować.

- Śpią u siebie. - mówi jedna z blondynek. Od razu tam idzie. Nie odpowiadając na żadne pytanie przyjaciół siedzących w salonie. Patrzę w prawo i widzę zmartwiony wzrok wielkiej murzynki. Też na mnie patrzy. 

- Pójdę do Niej. - mówi cicho i zmierza na schody.

- Proszę poczekać. - zatrzymuję Ją na chwilę. Odwracam się do reszty. - To jest Matylda, nasza nowa przyjaciółka. Proszę, traktujcie Ją z szacunkiem, bo teraz jest częścią naszej rodziny. - mówię poważnie. - Matyldo, to są wszyscy. - uśmiecha się miło. 

- Miło mi Was poznać dzieciaki. - mówi z sympatią i przepraszając cicho wychodzi na górę. Jej szeroka spódnica pląta się Jej pod nogami i zastanawia mnie jakim cudem się na niej nie potknie.

Ma wprawę. Pewnie chodzi w niej od 100 lat.

- I jak? - pyta Stefan. Siadam na fotelu i pocieram oczy. Zmęczenie. To jest to co teraz czuję.

- Nijak. - mówię. 

- To znaczy? - tym razem odzywa się Manuel. Nie mam ochoty na gadanie. 

- Zeznania złożone przez Nas, przez Matyldę i Julkę razem z dowodami obciążają Karola na dobre kilka lat. - mówi w końcu Matthias, który nie wytrzymuje ciszy. 

- To chyba dobrze... czy nie? - gubi się Didl.

- Bardzo dobrze. Trzeba było tylko czekać na wyjaśnienia Karola. Cała ta checa z domniemaniem niewinności...

- No i? - dopytuje się Schlieri, który oderwał wzrok od telefonu.

- Żeby kogoś przesłuchać ten ktoś musi stawić się do sądu. - wyjaśniam. - A Karol zniknął zanim policja zdążyła dojechać do Jego domu. - mówię. Tak. Jestem wściekły i dlatego prawie warczę. Bo cholernie długo Ją przekonywałem do tego, że to dobry pomysł. Najlepsze wyjście z możliwych. Matt tyle się ukrywał razem z Matyldą... Wszystko było w tajemnicy a Karol jednak zniknął. 

- I nikt nie wie gdzie jest? - pyta Sandra.

- Zapadł się pod ziemię. Willa stoi pusta, w firmie został wspólnik z upoważnieniem do wszystkich decyzji. - dodaje Matt. Czuję, że na mnie patrzy. Chyba chce o coś zapytać ale się waha. Więc spoglądam na Niego i jestem zaskoczony. Bo Jego wzrok skierowany jest nie na mnie a na schody prowadzące do góry. 
Chyba chce iść do Julki...
- I co teraz? - odzywa się w końcu Sabrina. Do tej pory stała tylko cicho w kącie i przysłuchiwała się ze smutkiem w oczach. 
Założę się, że bała się, że zaraz przylezie tu Morgi.
Nie zanosi się na to.
- Karol jest poszukiwany. Na proces trzeba będzie jeszcze poczekać. - mówię.
- Czyli znowu będzie się to wszystko ciągnąć za Julką nie wiadomo ile. - wzdycha Stefan i siada na kanapie.
- Biedna Maggie, nie dość, że musiała uciec z niczym, przez Ciebie musi zmieniać dwa razy więcej pieluch to jeszcze to... - posyłam Didlowi mordercze spojrzenie. 
Chłopak ma trochę racji.
Ale nie musi mi o tym przypominać. 
- Michael? - Matt zwraca się już bezpośrednio do mnie. - Mógłbym... zobaczyć dziewczynki? - pyta jakby lekko onieśmielony.
- Drugi pokój po lewej. - mówię. Uśmiecha się.
I jakby motorek do tyłka Mu przyczepili.
Mam ochotę wywrócić oczami. I zapada cisza. Wszyscy siedzą na kanapie i fotelach i nikt nic nie mówi. Dobrze, że Schlieri nie znosi ciszy. Może i jest zapatrzony w telefon ale musi słyszeć ludzi wokół siebie. 
To chyba daje Mu poczucie, że jest słuchany. 
Jakby jeszcze coś mądrze mówił.
Czasem się zdarzy... np... jak coś sobie przypomnę to Ci powiem.
- No, to nie ma co się łamać, trzeba z tym żyć. Zrobiliśmy Wam z Sandrą obiad więc mamy co jeść. - mówi. Mamy? Czyli nie pójdą sobie teraz do domu?
- Jak damy Julce spokój to będzie ciągle o tym myśleć. - mówi Sandra. - Idę podgrzać jedzenie a Ty idź po Julkę. - dodaje wychodząc z Gregorem do kuchni. Niechętnie, bo niechętnie ale wstaję z kanapy widząc jak reszta włącza telewizor i idę na górę. Chcę iść ale zatrzymuje mnie czyjaś dłoń. Więc odwracam się chcąc powiedzieć Stefanowi, że wszystko jest na prawdę ok i żeby dał mi spokój ale to nie On. 
- Coś nie tak? - pytam blondynkę. Jest przybita, widać, że nie sypia zbyt dobrze, bo podkowy pod Jej oczami można zobaczyć z kilometra. No i te cholernie smutne oczy. Mam ochotę przywalić za nie Morgiemu ale kurde, Jego oczy są identyczne.
- Jak On się trzyma? - pyta cicho. No i co mam powiedzieć? To nie jest przecież moja sprawa.
- Nie będę Cię okłamywał. Codziennie się upija. Nie raz przygarnialiśmy Go na noc. Po pijaku nie da się z Nim normalnie rozmawiać, bo jęczy, że nic nie ma dla Niego już znaczenia i że Jego życie bez Ciebie to nie życie. A jak wytrzeźwieje to jest drażliwy i co bym nie powiedział odbiera jak atak na siebie. Dzisiaj rano powiedziałem Mu, żeby się za siebie wziął, bo picie nie pomoże Mu ani w zatuszowaniu rozpaczy a tym bardzie nie pomoże Mu w odzyskaniu Ciebie. Trzasnął drzwiami i wyszedł. Nie wiem gdzie jest, nie mam już do Niego nerwów. Jeśli wróci wieczorem znowu zalany to przysięgam, że Go nie wpuszczę. Więc albo z Nim pogadaj albo z legendy sportu stanie się zwykłym żulem. - mówię w końcu to co leży mi na wątrobie.
- To nie jest takie proste jak Ci się wydaje Michael. - odpowiada przygaszona jeszcze bardziej. 
Chyba Ją załamałeś.
Świetnie, jeszcze tego mi brakowało. Przecieram oczy i wzdycham.
- Wiem Sabrina. Ale rozmowa z Nim nie oznacza tego, że od razu do siebie wrócicie czy rzucicie się sobie w ramiona. Po prostu Go wysłuchaj. Gdyby Cię nie kochał nie robiłby tego wszystkiego.
- Gdyby mnie kochał nie przespałby się z Kristiną. - mówi od razu.
- Jest tylko człowiekiem. Każdy popełnia błędy. 
- I mam Mu tak po prostu wybaczyć? - pyta zszokowana. - Bo każdy popełnia błędy?
- Nie. - zaprzeczam. - Po prostu z Nim porozmawiaj. Najpierw musi się opamiętać póki nie jest jeszcze za późno a tylko Ty możesz sprawić, że to się stanie. - mówię i idę na górę, bo ta rozmowa dalej nie ma sensu. Ja będę wysuwał argumenty "za", a Ona argumenty "przeciw". Nie potrzeba mi więcej kłótni...

***

- Wyglądają jak aniołki. - mówi z uśmiechem murzynka. - Są takie podobne do Pana Michaela... - wspomina.

- Pana Michaela? - dziwię się. - Matyldo to Ty jesteś starsza, to Tobie należy się szacunek za to co dla as robisz.

- Już mnie tak nie postarzaj młoda damo. - kiwa na mnie palcem jak zawsze. Powoduje to u mnie pierwszy tego dnia szczery uśmiech. - Poza tym, pracuje tutaj.

- Michi powiedział, że jesteś częścią rodziny, to znaczy, że tak na prawdę jest. - zauważa Matt.

- Dobra dobra, lepiej pójdę zobaczyć co dzieciaki wyprawiają na dole. Nie chcę, żeby taki ładny dom rozniosły. A Wy chyba macie o czym rozmawiać. - puszcza mi oko i wychodzi. Za to kocham tą kobietę. Patrzę teraz na Matthiasa. Jest skupiony na dziewczynkach. Ma zmarszczkę na czole. Znów się uśmiecham.

- Amy ma pieprzyk. - mówię. Śmieje się cicho. - Nie Ty pierwszy Ich nie możesz rozpoznać. - dodaję.

- Są na prawdę śliczne. - mówi. Jedna z Nich otwiera właśnie oczka i wpatruje się w Niego intensywnie. Mruga delikatnie powiekami i macha rączkami.

- Chyba chce na rączki. - mówię. 

- Mogę? - pyta ucieszony.

- Jasne, że tak. - kiwam głową. Delikatnie bierze małą na rączki i szczerzy się do Niej. Wygląda na szczęśliwego. - Matt, poznaj swoją chrześnicę, Kim. - dodaję z uśmiechem. Patrzy na mnie i szczerzy się jeszcze bardziej o ile to możliwe.

- Na prawdę? - dopytuje. Ponownie kiwam tylko głową. - Hej maleńka... Obiecuję, że będę Cię rozpieszczał bardziej niż ktokolwiek inny, a jak podrośniesz to będę Cię krył przed rodzicami jak będziesz na randce.

- Ej... - uderzam Go lekko w ramię. Oboje się śmiejemy. Lekko Ją kołysze. Zachowuje się tak swobodnie... Dawno Go nie widziałam i dawno nie widziałam Go tak wesołego. - Do twarzy Ci z dzieckiem Matti. - zauważam. Patrzy teraz na mnie uważnie. Jego uśmiech lekko się zmniejsza ale nadal tkwi na twarzy. 

- Wiesz, że zawsze chciałem mieć gromadkę. - przypomina.

- 4 synów i córkę. - cytuję Jego słowa sprzed lat. - Więc córkę poniekąd już masz. - dodaję.

- Poniekąd... - przyznaje. - Mieliśmy Jej dać na imię Remmy. - przypomina. 

Ech... nawet ja to pamiętam. Siedzieliście na parapecie Twojego okna w bidulu i planowaliście Waszą przyszłość.

To było dawno.

I masz szczęście, że Michi tego nie słyszy. 

Stare dzieje.

Ale wspomnienia działają.

To już tylko wspomnienia.

Dla Matta też?

Patrzę na Niego uważnie. Robi głupie miny do dziecka. Jest taki... beztroski.

- Więc będzie miała tak na drugie. - mówię. Znów na mnie patrzy.

- Kim Remmy Hayboeck. - mówi. I to z takim czymś w głosie, że nie można się nie uśmiechnąć. Tak. Matthias będzie świetnym ojcem chrzestnym. - Jesteś szczęśliwa? - pyta nagle. Zaskakuje mnie tym pytaniem...

***

Zaraz ucho Ci się zrobi tak duże jak nie wiem. 

Zamknij się, słucham.

Podsłuchujesz. Dalej dalej ucho Hayboecka!

Cicho!

- Czemu pytasz? - pyta. 

- Bo mi na Tobie zależy Jula. Przecież dobrze o tym wiesz.

No weź! To tylko Jej przyjaciel Michi! Nie zaciskaj tak tych pięści!

- Będę w pełni szczęśliwa kiedy przestanę się martwic o moją rodzinę Matt. - odpowiada. - Ty też do niej należysz. - dodaje.

Michael przestań podsłuchiwać!

- Kochasz Go? - pyta. Na chwilę przestaję oddychać. 

- Najbardziej na świecie. - mówi. Uśmiecham się pod nosem.

No widzisz? Było tak ranić sobie dłonie?

Rozluźniam ściśnięte ręce.

- To szczęściarz. Cholernie Mu zazdroszczę. - przyznaje brunet.

- Nie mówi Mu tego. - mówi brunetka śmiejąc się. - Wystarczająco mnie denerwuje i irytuje a jak usłyszy, że mimo tego kocham Go jak wariatka to z Nim zwariuje bo będzie mnie wkurzał jeszcze bardziej. - dodaje. No dobra, dosyć tego flirtu.

Weź poczytaj słownik Hayboeck.

Wchodzę do pokoju i widzę Matthiasa z Kim na rękach. Coś mnie kłuje ale nie pokazuję tego, bo po co? Patrzę na Julię. Uśmiecha się. Mimo tego, że przeze mnie i mój upór teraz codziennie będzie się stresować. Matt się patrzy? Niech patrzy. Właśnie dlatego obejmuję Julkę w pasie.

- Schlieri z Sandrą zrobili obiad. I serdecznie na Niego zapraszają. Wszystkich niestety. - mówię.

- Czyli dzisiaj już spokoju nie będzie?

- Nie.

- A jak Im powiem, żeby sobie poszli?

- Ich jest więcej i nie wyjdą. - wzdycham bezradnie.

- Jula pamiętasz co zawsze mówiła moja mama? - pyta nagle Matt. - "I Herkules dupa, kiedy ludzi kupa." - mówią razem. Ha ha jakie to zabawne.

A Ty to komik stulecia jesteś tak?

- No to chodźmy na ten obiad. - mówi. - Matt weźmiesz Kim? - pyta.

- Z największą przyjemnością. - mówi i wychodzi. Już chce wziąć na ręce Amy ale nie pozwalam Jej na to. Obracam Ją do siebie i tak po prostu całuję. Tak, żeby wiedziała, że ja tez Ją kocham. 

- A to za co? - pyta z uśmiechem.

- Bo Cię kocham. - mówię poważnie. Patrzy mi w oczy. Jest... szczęśliwa. Odgarniam Jej włosy z czoła i znów całuję. 

Całowanie jest cholernie przyjemne.

Geniusz. Amy w tym momencie dostaje czkawki. Nie można się nie zaśmiać. 

- To będzie dobry dzień Michael. Mimo wszystko. - mówi. 

 Kiedy schodzimy na dół z Amy na rękach połowa ludności jest w kuchni ratując to, co Gregor przypala i broniąc Go przed Matyldą, a druga połowa siedzi przed telewizorem. W tym Matthias z Kim na rękach nie potrafiący się nie śmiać. Manu patrzy z niedowierzaniem, bo tak jak ja nie myślał, że głupota ma w tym pomieszczeniu aż takie stężenie. Na ekranie widać dwa Hipopotamy a przed telewizorem, na kanapie dwa skurcze materiału ludzkiego czyli Didl i Kraftl bujają się na boki i wydają z siebie dźwięki prawdopodobnie mające być śpiewem...

"Ma duża być
Ma mieć krągłości
Ma stale tyć
Ma nie mieć kości
Ma w sobie mieć
Coś szczególnego
Ma głosu chcieć
Posłuchać mego."

- To będzie długi dzień... - poprawiam Ją. I wtedy drzwi wejściowe otwierają się z hukiem. A kiedy widzę gościa wiem, że ten dzień będzie dodatkowo skomplikowany. A komplikacje wywierają cholernie podłe uczucia...

**********~*~**********

Proszę bardzo :)

Po kłopotach udało mi się wstawić rozdział.

Kochane moje!

Dziękuję Wam za wsparcie w konkursie na Opowiadanie Roku!

Dzięki Wam to opowiadanie weszło do ścisłego finału.

Ostatni etap oznacza ostatnie głosowanie.

Jeśli nadal uważacie, że zasługuje na ten tytuł, głosujcie po raz ostatni!

Czym się da i gdzie się da!

Z góry dziękuję za głosy i przy okazji zapraszam z pytaniami na http://ask.fm/PannaBoop :)

A już wkrótce mój nowy projekt ;) (nie będzie to opowiadanie ale mam nadzieję, że okażecie wsparcie i zainteresowanie)

Buziole :*