37. To włącz sobie radio...

Inspiracja:

Red Hot Chili Peppers - Californication

AFRITZ

   Słońce grzeje od samego rana. Świeże górskie powietrze dobrze robi na nerwy. 

Powietrze i tabletki na ziołach.

Wzięłam dwie, poza tym nie mają żadnego złego wpływu na pokarm.

- Może chociaż zupę zjesz? - słyszę obok. Kręcę głową. - Ech... Juleczko ale tak nie można... Pamiętasz... Kiedy Karol...

- Nie chcę pamiętać Matyldo. - przerywam Jej cicho. Teraz Karol i Michael są dla mnie jedną osobą. Z tą różnicą, że wydawało mi się, że Michael na prawdę mnie kocha. Murzynka wzdycha i wchodzi spowrotem do domu. Mały, uroczy drewniany domek z wielkim ogrodem na środku niczego. Cisza i spokój dokoła jest tak kojąca, że wydaje się, że własne myśli w głowie krzyczą. Brunet zagląda do wózka i uśmiecha się poprawiając cieniutki kocyk po czym siada koło mnie. Nic nie mówi. Nie patrzy na mnie. Podaje mi jedynie kubek z chłodnym napojem. Od razu rozpoznaję tą charakterystyczną woń cytryny, mięty i jabłka. Mrożona herbata mamy Matthiasa. Dobra na wszystko. 

- Osłabienie, brak koncentracji, omdlenia, wypadanie włosów, matowa cera, anemia, zatrzymany metabolizm, kłopoty z krążeniem i inne wewnętrzne kłopoty. - mówi nagle. Doskonale wiem o czym mówi. Patrzę na Niego uważnie. Jest zmartwiony. Patrzy na dziewczynki w wózku. - Wiesz, że Twój biust też jest częścią Ciebie mimo swojego rozmiaru? - pyta. I nie jest mi do śmiechu, bo ma rację. Jeśli ja się źle odżywiam, dziewczynki mają kiepski pokarm.

Jeśli byś się w ogóle odżywiała. Jakkolwiek.

Znów zapada cisza. W końcu odwraca głowę w moją stronę. Wygląda jakby spał tyle co ja. 

- 3 godziny na dobę to za mało Jula. Sprawdzałem. - mówi. W oczach znowu mam łzy. Przez ostatnie  dwa tygodnie nie potrafię zrobić nic oprócz płaczu. A kiedy nie płaczę to zajmuję się dziewczynkami. Kiedy śpią znów myślę o tym co się stało i znowu płaczę. Jednak najgorzej jest w nocy. Poduszka w pokoju gościnnym Matta chyba nigdy nie jest sucha. - Dzwonił dzisiaj już dwa razy. - kontynuuje. Serce mi przyspiesza. Mimo wszystko przyspiesza. Mimo wszystko tęsknię. Znowu. - Chciałby zobaczyć się z dziewczynkami. - mówi. W moich oczach musi widzieć panikę bo od razu chwyta moją dłoń i głaszcze jej wierzch kciukiem. - Spokojnie, powiedziałem, że nie ma teraz takiej opcji... Tylko Julka... To jest jednak Ich ojciec. - dodaje. Wiem to doskonale. I w końcu przyjdzie taki czas, że będę musiała Mu na to pozwolić. Bo dziewczynkom nic nie zrobi. Jest w Nich śmiertelnie zakochany.

W Tobie też był...

- Chodź tu do mnie. - mówi i przytula mnie mocno. Tak ładnie pachnie. Jak kiedyś. Zamykam oczy i wciągam ten zapach. Od razu czuję się bezpiecznie. Tak jak kilka lat temu, kiedy wszystko zepsułam złą decyzją. 

A teraz? Dobrą decyzję podjęłaś?

Na ten moment najlepszą z możliwych... Głaszcze mnie spokojnie po plecach. I tak spokojnie do mnie mówi. Prawie szeptem. Pierwszy raz odkąd tu jestem mnie dotknął. Może się bał mojej reakcji a może nie miał na to czasu jeżdżąc po rzeczy do Hallein. Po spotkaniach z Michaelem pewnie nie miał już siły patrzeć na mnie. Zwaliłam się Mu na głowę z dwójką maluchów i Matyldą...

- Wiem, że to zabrzmi okrutnie ale cieszę się, że tutaj jesteś... - mówi. - Że wszystkie jesteście... - dodaje. - Ten dom był cholernie pusty. Ciągle mi w nim czegoś brakowało. Ale teraz... teraz jest perfekcyjnie. - kontynuuje cicho. - Nie powinienem cieszyć się Twoim nieszczęściem Julia. Nienawidzę się za to ale... ale za bardzo za Tobą tęskniłem żeby teraz nie cieszyć się kiedy widzę Cię codziennie rano na tarasie... Nawet taką smutną, bo... bo wiem, że kiedyś się uśmiechniesz. I chciałbym być tego uśmiechu powodem Julka... - kończy. Ale nie słyszę tych słów. Bo Jego przyjemny głos i ten ciepły, bezpieczny dotyk sprawia, że w końcu daję swoim nerwom wolne. Zasypiam...

*** HALLEIN ***

   Puste łóżeczka. Nienawidzę tego widoku. I tej ciszy w domu. Jakby wszyscy zniknęli raz na zawsze. 

Wiesz, że to jest bardzo możliwe Michi?

Zaciskam dłonie na beżowych śpioszkach. Zapach dziewczynek powoli znika nawet z Ich pokoiku. Walczę o każdy najmniejszy obraz Ich twarzy w głowie. Dlaczego jeszcze nie zrobiłem Im zdjęć? Dlaczego nie mam Jej zdjęcia? Chowam twarz w dłoniach. Jestem idiotą. Tak wiele straciłem przez to kim tak na prawdę jestem. Jestem pieprzonym tyranem. Jestem katem. Jak Julia mogłaby mi to wybaczyć skoro sam nie znajduję na siebie usprawiedliwienia? To mnie dobija. Zabija... Dzwonek do drzwi. Zrywam się z podłogi ze śpioszkami w ręce i biegnę na dół mając cholerny skrawek nadziei, że to Ona. Kiedy otwieram drzwi nie zostaje już nawet ten skrawek. 

- Wyglądasz strasznie Michael. - mówi gość. Jak nigdy wcześniej, nie czeka na zaproszenie tylko wchodzi do domu i staje na środku salonu. Patrzy na mnie uważnie i kręci głową ze smutkiem wypisanym na twarzy. Zamykam więc drzwi, bo wiem, że nie wyjdzie nawet gdybym o to błagał. Nawet gdybym wyrzucał za drzwi. - Cicho tu. - mówi w końcu. Siadam na jednym ze schodów i patrzę uważnie. Nie wiem czego może chcieć. W końcu podchodzi i siada obok mnie. Ogląda swoje dłonie. - Jesteś kretynem. - mówi po chwili. Mam ochotę parsknąć śmiechem ale potrafię jedynie ciągle patrzeć na te śpioszki. - To co zrobiłeś Thomasowi... Zasłużył sobie. Wszystkim co ostatnio wyprawiał ale nawet w wymierzaniu kary trzeba znać umiar.

- Jak On się czuje? - pytam. Wyrzuty sumienia codziennie zżerają mnie od środka.

- Zadzwoń do Niego to się dowiesz. - mówi. - Czeka na telefon od Ciebie. Za bardzo ceni Waszą przyjaźń. I jeśli byłbyś w stanie wybaczyć Mu to co zrobił... Pewnie zapomniałby o szwach na brwi, złamanym nosie i dwóch pękniętych żebrach. - kontynuuje. Pocieram oczy dłonią. 

- Nawet nie wiedziałem, że jestem w stanie coś takiego komukolwiek zrobić. Zwłaszcza przyjacielowi. A już na pewno nie miałem zielonego pojęcia, że potrafię uderzyć Julkę. - mówię cicho.

- Nie odzyskasz Jej teraz. - mówi. Pierwszy sztylet w serce tego dnia. - Nie odzyskasz Jej nawet za miesiąc. - teraz ten sztylet przekręca nie zostawiając z mojego serca nic. Zupełnie nic. Tylko ból. I pustkę. - Żadna kobieta nie wróciłaby tak po prostu. Zwłaszcza taka, która raz już przez to przechodziła. - dodaje.

- Jeśli chcesz mnie dobić to Ci się to udaje. - mówię bezsilnie. - Miałem wszystko. A teraz nie mam zupełnie nic. Miałem szczęśliwą rodzinę a teraz mam puste pokoje i tą cholerną ciszę, której nie potrafię już znieść... - dodaję. Chyba po raz pierwszy od tych dwóch tygodni dostałem takiego słowotoku. Z nikim nie rozmawiałem. Nawet z ojcem, który wie o wszystkim. Jego też to przerosło. - A kiedy pomyślę, że jest teraz z Matthiasem...

- Od razu zaciskasz pięści. - zauważa. - To gniew, obawa czy zazdrość? - pyta.

- Wszystko naraz. - mówię szczerze. - Najgorsze jest to, że nie potrafię tego opanować. Zaczynam bać się sam siebie.

- Wiesz, że tam Julia czuje się bezpiecznie i to najlepsze miejsce dla Nich? - pyta. Kiwam tylko głową. - Kiedy ostatnio coś jadłeś? - pyta tym razem.

- Nie wiem... Nie myślę o tym. - odpowiadam ciągle patrząc na delikatny materiał w dłoni.

- Michael... - kładzie dłoń na moim ramieniu. Odwracam wzrok. - Idź wziąć prysznic, ogól się, ubierz coś uprasowanego, a ja zrobię Nam coś do jedzenia.

- Nie jestem głodny.

- Jesteś. - mówi z lekkim uśmiechem i idzie do kuchni...

*** AFRITZ ***

   Budzę się w swoim własnym łóżku nie mając pojęcia jakim cudem się tam znalazłam. Przy wózeczku z dziewczynkami na fotelu śpi Matylda. Podchodzę wiec do Niej po cichu i przykrywam Jej nogi kocem. Poprawiam kocyki w wózeczku i po cichu wychodzę z pokoju. W salonie, na kanapie siedzi Matthias. Telewizor jest wyłączony. W ręce nie ma książki. Po prostu siedzi na kanapie. Głowę ma opartą o wysokie jej oparcie, a oczy przymknięte. Siadam obok Niego. Nawet się nie poruszył. Śpi. Patrzę na wyświetlacz Jego telefonu, który leży na stoliku obok. 23:32. Spałam resztę dnia. Po raz pierwszy spałam dłużej niż trzy godziny. I to bez koszmarów. Wracam wzrokiem do bruneta. Nie wiem co bym zrobiła gdyby Go nie było.
Prawdopodobnie trafiłabyś do Schlierego. Oni przygarniają wszystkich, a u Stefana teraz mieszka Marisa więc... 
No tak. Przecież mam jeszcze całą drużynę. Tylko, że oprócz mnie, mają też Michaela. Jego znają dłużej, to Ich dobry przyjaciel i nie odwrócą się od Niego tak po prostu. Nawet po tym co zrobił... Dlaczego kiedyś wybrałam Karola?
Sama się dziwię. Matt jest czuły, opiekuńczy, uśmiechnięty i nieba by Ci przychyli, a co najważniejsze - nigdy nie zrobiłby Ci krzywdy. Byłaś głupia Jula.
Byłam cholernie głupia. Gdybym nie podjęła lekkomyślnej decyzji o byciu z Karolem teraz mogłabym być żoną Matta. Moglibyśmy mieć dzieci i szczęśliwy, pełen ciepła i miłości dom. cholernie Go wtedy skrzywdziłam a mimo tego teraz jest dla mnie i przy mnie. Nie wiem jakim cudem zasłużyłam sobie na Jego przyjaźń.
Jesteś pewna, że to tylko przyjaźń?
Nie. Właściwie coraz bardziej dopuszczam do siebie fakt, że może nadal coś do mnie czuć.
Nadal może Cię kochać.
Właśnie.
A Ty?
Patrzę na własną dłoń. Błyszczy na niej pierścionek piękniejszy od wszystkich cudów świata. A ja kocham Michaela. Miłością nie znająca granic. Cholernie silną i jeszcze bardziej bolesną, bo nie potrafię wyrzucić jej z serca, a Jego z głowy. Bo niczego tak bardzo nie chce jak wrócić do Niego. 
Więc wróć.
Nie. Nie po tym kim wtedy się stał. Obiecałam sobie, że nigdy więcej nie dam sobą zawładnąć przez chorą miłość do takiego mężczyzny.
Przecież to jest Michael. To nie Karol.
Chciałabym widzieć między Nimi różnicę.
A co z Mattem?
A co z Nim?
Jeśli tu zostaniesz na dłużej stworzysz Mu prawdziwy dom i wielką nadzieję na to, że tak będzie już zawsze. 
Nie mam teraz głowy do myślenia o tym.
Potem może być za późno mała.
Więc porozmawiam z Nim. Ale nie dziś. Dziś dam Mu odpocząć... Uśmiecham się lekko widząc jak śpi. 

*** HALLEIN ***

- Mówiłeś, że nie jesteś głodny tak? - pyta patrząc na pusty talerz, który jeszcze kilka minut temu był pełny. Uśmiecham się blado. - Zrób to, co Ci powiedziałam. Musisz zacząć od siebie Michael. - mówi stając przy drzwiach.

- Nie powiedziałaś mi dlaczego tu przyszłaś. - zauważam. - Aż tak Ci na mnie zależy? - pytam z odrobiną ironii.

- Zależy mi na Julii. Za bliska mi się stała, żebym mogła patrzeć jak niszczycie to, co tak bardzo kocha. Poza tym, Ty też to kochasz. - uśmiecha się sympatycznie. Zawsze wiedziałem, że jest pełna dobroci i spokoju. poprawia sobie włosy i dopiero teraz dostrzegam błyskotkę na Jej palcu. Marszczę brwi i biorę Jej dłoń do ręki.

- Wychodzisz za Niego? - pytam z niedowierzaniem. Wszystkiego mógłbym się spodziewać ale nie tego. 

- Będąc osobno oboje tylko cierpimy. - mówi i wychodzi.

- Sabrina? - zatrzymuję Ją na chwilę. - Dzięki. - mówię szczerze. Zamyka za sobą drzwi i znów jest tak cicho i pusto. Skoro potrafiła wybaczyć to wszystko co robił Thomas, to może nie wszystko stracone? Tylko dlaczego aż tyle musiało się wydarzyć? Tylko co teraz?

Może zacznij od zabezpieczenia tyłów żołnierzu?

Masz na myśli telefon do Matthiasa i uświadomienie Go, że Julia nadal jest moja i będę o Nią walczył?

No i może, żeby się do Niej nie zbliżał jeśli nie chce skończyć jak Morgi.

Nigdy więcej tego nie powtórzę.

Chyba że na Karolu.

Chyba że tak...

*** AFRITZ ***

   Telefon zaczyna wibrować na szklanym stoliku. Od razu biorę go do ręki, żeby nie obudzić bruneta. Odchodzę kawałek i zerkam na wyświetlacz. MICHI DZWONI. Znowu? Przecież teraz z Nikim się nie zobaczy. 

Może sprawdza czy nie uprawiacie seksu?

Wyspana wracasz do formy. Jesteś beznadziejna jak zawsze.

Odbierz.

Po co?

Nie wiem. Odbierz, bo tu przyjedzie.

Naciskam zieloną słuchawkę i przykładam telefon do ucha. Panuje cisza.

- Matt jesteś tam? - w końcu słyszę ten głos. Niespokojny ale ciągle tak samo działający na mnie. 

- Właśnie zasnął. - mówię cicho.

Świetnie. Jeszcze dodaj, że miał męczący wieczór to już w ogóle wprawisz Jego wyobraźnię w ruch.

Ty kazałaś mi odebrać.

- Julia... - zamykam oczy. Tylko On potrafi wypowiedzieć moje imię tak, że gdyby tutaj stał właśnie oddawałabym Mu się cała. I zapada cisza. 

- Po co dzwonisz? - pytam. Staram się żeby mój głos był pewny ale drży mimo mojego sprzeciwu.

- Chciałem... - zacina się. - Julia wróć do mnie. - mówi nagle. - Wróćcie do domu. Ja nie mogę znieść tej ciszy... 

- To włącz sobie radio. - mówię bardziej złośliwie niż chciałabym to zrobić. Znów zapada cisza.

- Ja wiem... To co zrobiłem jest niewybaczalne i masz pełne prawo mnie teraz nienawidzić ale... Kocham Cię. - mówi. Patrzę na pierścionek na palcu. Co mam zrobić?

- Bądź jutro o 16:00 w restauracji "Selima" w Salzburgu. - rzucam starając się być obojętna na to co powiedział i rozłączam się. Czuję ciepłą dłoń na swoim ramieniu. Po chwili jestem już w ramionach Matta. 

- Mam tam jechać z Tobą? - pyta cicho. I co odpowiedzieć? Że nie, bo za bardzo się przywiązuje? Tylko, że ja chcę żeby tam ze mną jechał. A to cholernie podłe uczucie...

**********~*~**********

Taka tam niespodzianka na dziś :)

Buziole :*